Ο PIETRO ARETINO εν έτει 2013

Όπου 

ο PIETRO ARETINO εν έτει 2013

 ακούει, θέλοντας και μη, 

τις «συμβουλές» διαφόρων 

και, ασφαλώς, τις απορρίπτει 

 Εν έτει δυο χιλιάδες δεκατρία,

 (τω σωτηρίω, πώς αλλιώς;) μού λένε – 

«Λογά, ανεπρόκοπε, παραλυμένε,

 Πέτρο, έγινες σχεδόν τριάντα τρία.

 Είν' ώρα τον χορό του Ησαΐα 

κι εσύ, όπως και τόσοι, να χορέψεις.

 Γερνάς, Πετρή. Καιρός να το χωνέψεις.

 Ν' ανοίξεις σπίτι κοίτα. Είναι χρεία». 

Οι σκέψεις μου είναι τόσο μπερδεμένες...

 Σας φαίνομαι ηλίθιος ή γενναίος;

 Έχω γνωρίσει τόσες παντρεμένες, 

(με γνώση βιβλική) που νιώθω δέος. 

 Δεν έχω τόση τρέλα ούτε θάρρος. 

Γαμπρός; Ποτέ!... Αν θέλετε, κουμπάρος. 

  © Θεοδόσης Βολκώφ

Από το βιβλίο O Pietro Aretino εν έτει 2013 (Παρισιάνου, 2013)

ΣΟΝΕΤΟ ΕΛΛΟΓΙΜΟΝ ΤΟ ΚΑΝΟΝΙΣΤΙΚΟΝ

ΣΟΝΕΤΟ ΕΛΛΟΓΙΜΟΝ

ΤΟ ΚΑΝΟΝΙΣΤΙΚΟΝ

Το θέμα ευθύς καλείσαι να επιλέξεις·

τις ρίμες και το μέτρο εν συνεχεία·

οι στίχοι δεκατέσσερεις, και χρεία

τα ομοιοτέλευτά σου να προσέξεις.

Στα δυο τετράστιχα θα πρέπει οι λέξεις

πλεχτά ή σταυρωτά και μ’ ευρυθμία

να κάνουν ομοιοκαταληξία.

Δυο ρίμες, και στα δυο κοινές, να πλέξεις.

Στα τρίστιχα το πράγμα παραλλάσσει·

οι ρίμες δυο ή τρεις, καινούργιες όμως·

κι ο ίαμβός σου αν τωραδά δεν σπάσει,

απέμειναν τρεις στίχοι μόνο δρόμος.

«Κανόνες» θα μου πεις, μα δεν πειράζει.

Έτοιμο το σονέτο σε κοιτάζει.

© Θεοδόσης Βολκώφ

THE RAINS OF CASTAMERE (Οι Βροχές της Κασταμίρ)

ΤHE RAINS OF CASTAMERE
Οι Βροχές της Κασταμίρ

Και είπε αυτός, «Ποιος είσαι συ»,

περήφανος ο Άρχων,

«που μου ζητάς υποταγή;

Απ’ τη γενιά των γάτων

κρατώ κι εγώ, και μάθε το

ο λιόντας είναι λιόντας

τον πορφυρό ή τον χρυσό

μανδύα του φορώντας.

Τα νύχια μου είναι, Άρχοντα,

κι ας γίνει μάθημά σου,

και μακριά και κοφτερά

όσο και τα δικά σου».

Αυτά είπε κι έτσι μίλησε

της Κασταμίρ ο Άρχων,

μα τώρα η βροχή θρηνεί

στων ρημαγμένων κάστρων,

στων κάστρων του τις αίθουσες,

ναι, η βροχή όλο κλαίει,

όμως ψυχή δεν έμεινε

ν’ ακούσει αυτά που λέει.

GEORGE R.R. MARTIN

Μεταγραφή: Θεοδόσης Βολκώφ

ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Ονόματα δεν παίρνει αυτό που ζούμε

έτσι όπως πλήρες έχει εγγραφεί

στην αθωότητα του γίγνεσθαι

και είναι αυτό που είναι

κρυφό και άδηλο και ανείπωτο

ουσία γυμνή

κι επίθετα χωρίς.

Δεν ψάχνω ονόματα λοιπόν να βρω σ’ εκείνο

που δίχως λέξεις δύναται ν’ ανθεί

και τα κορμιά μας έτσι να ψυχώνει

την ώρα που συμπλέκονται συσπώνται

δονούνται περιστρέφονται γυμνά

κι όταν υπάρχουν τόσο ή κατά τρόπο

που τίποτε άλλο πια δεν μένει να υπάρξει.

Δεν έχω ανάγκη να ονομάζω την αγάπη

τον έρωτά μου Έρωτα να πω

και στα χαρτιά μου να τον δω και να τον δείξω

να ψιθυρίσω ή να φωνάξω είναι αυτός·

να φέρω λόγια εκεί που όλα τα λόγια

δεν έχουν και δεν θα ’χουν εξουσία

να ονοματίσω όπως-όπως τη στιγμή

και τη ζωή αυτή να συνοψίσω

να υποκύψω πάλι σε ορισμούς

να πω πως έχω εκείνο που με έχει

και στο άτιτλο κατ’ εξοχήν να βάλω τίτλο.

Τι σημασία έχουν οι λέξεις πες μου

όταν ριζώνουμε έτσι στη σιωπή

και η σιωπή αδόκητα καρπίζει

κι όταν το μεταξύ μας είναι ρώμη

πράξη και δράση ενέργεια καθαρή

σημείο μηδέν απ’ όπου όλα αρχίζουν.

Ανώνυμο το ανώνυμο θ’ αφήσω

σε τόπο άτοπο εκεί να κατοικεί

και το άχρονο διαρκώς να επιστρέφει

και να 'ναι μες στη νύχτα η αστραπή.

Ανείπωτο το ανείπωτο θ’ αφήσω

και γιατί άγραφο θα βιωθεί

γι’ αυτό και απαράγραπτο θα μένει

γι’ αυτό και αφού τελειώσει

θα διαρκεί.

© Θεοδόσης Βολκώφ

Έρως νεφεληγερέτης

Έρως νεφεληγερέτης

Έρως,τρυφερός,τρυφηλός,ηδύς,ηδυπαθής

Έρως λεπτός και εύθραυστος

 

Έρως μελαγχολικός,τυραννισμένος

Έρως από κόκκινο και μαύρο

Έρως από γιασεμί

Έρως σκληρός,βίαιος,δύσκολος

Έρως οδυνηρός

Έρως ανυπεράσπιστος

Έρως αφρούρητος,και πολιορκημένος

Έρως πορθητής,ηγεμών,τύραννος

Έρως καβαλάρης

Έρως ανέφελος,ανώδυνος κι ανώφελος

Έρως νοσταλγικός,θλιμμένος

Έρως απελπισμένος

Έρως μοναχικός,ανεξήγητος,ανεξίτηλος

Έρως Αυγουστιάτικος,καλοκαιρινός 

Έρως λυπημένος στην άκρη της νύχτας

Έρως αγέρωχος,ένδοξος,επηρμένος

Έρως άπληστος,απεγνωσμένος

Έρως Πολιούχος

 

Έρως απαλός,στα όνειρα των κοριτσιών

Έρως πάνδημος και ουράνιος

Έρως ματωμένος από τα πάθη

Έρως βαθύς και άνισος

Έρως εκ βαθέων

Έρως, Έρως!

πηγή

Ένα ταξίδι που δεν άρχισε ποτέ...

Ένα ταξίδι που δεν άρχισε ποτέ...

Ξύπνησα εκείνο το πρωινό

έβαλα το καφέ φουλάρι

που μου χάρισες στο λαιμό,

έφτιαξα τις βαλίτσες μου

κι ετοιμάστηκα για κείνο το ταξίδι

που λέγαμε .

Ο βαλίτσες μου στη πόρτα

φωνάζουν στάζοντας αγωνία

τα δάχτυλα παγωμένα

τα πόδια καρφωμένα στο πάτωμα

τα κλειδιά να σφαδάζουν στη κλειδαριά…

Μετέωρο το βήμα,

οι λέξεις κοντοστέκονται στο λάρυγγα

οι χτύποι της καρδιάς αναστέλλονται

και το φουλάρι θηλιά και με πνίγει .

Γιατί να μείνει στη μέση το ταξίδι;

Γιατί δεν ανοίγει η ρημάδα η πόρτα;

Γιατί τα πόδια δε κινούνται;

Πνίγηκα στις λέξεις

που δε τόλμησα ποτέ να ξεστομίσω.

Στ’ αλήθεια από δω που είμαι

δε θυμάμαι γιατί το ταξίδι

δεν άρχισε ποτέ…

Elefteria Arvanitaki - To Parapono

Δεύτερη ζωή δεν έχει..!!

28Φεβ 2010

33

Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω
άλλα είναι εκείνα που αγαπώ
γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα. 

Στ' αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και τ' ομολογώ.
Σαν να 'μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά,
πάντα πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.

Tags: Αταξινόμητα