ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

Στα σύνορα της ατέρμονης σιωπής μου,

πάντα ένας στίχος σου θα με καλεί,

προς το όνειρο ξυπόλητη να περπατήσω,

που ξεδιπλώνεται στις κάμαρες του ύπνου,

όταν η μικρή αράχνη της νύχτας,

θα πλέκει σιωπηλά στην σκιά της σχισμής ,

στα ασημένια δοκάρια του φεγγαριού,

τα γκριζόμαυρα ατσάλινα της δίχτυα,

θέλοντας να φυλακίσει τις αντιστάσεις,

της πόλης που υποκλίνεται στην ακρόπολη των άστρων ,

όταν τα πέτρινα αγόρια θα ξυπνήσουν

και πάλι στα μπράτσα του ονείρου

και η δίψα του έρωτα θα αναστηθεί,

για μια ακόμα φορά στα μισάνοιχτα τους χείλη,

σαν το κόκκινο ,το χρώμα της φωτιάς

που ανασταίνεται κάθε άνοιξη,

στο χωράφι με τις κόκκινες παπαρούνες.

Και κάθε φορά η καρδιά μου,

αλαφιασμένη θα χτυπά,

σαν την καρδιά του μικρού λαγού,

με τα μεγάλα κόκκινα του μάτια,

όταν τρέμοντας στέκει ακίνητος,

όρθιος στα πίσω του πόδια,

τυφλωμένος μπροστά στους προβολείς του φορτηγού,

που βιαστηκά γλισυρά σαν φίδι,

στις λεωφόρους της ασύνορης νύχτας.

Βάσω Μπρατάκη