Στα σκοτεινά νερά του ποταμού,

Στα σκοτεινά νερά του ποταμού,

βροχή από ασημένια ξέφτια,

το φεγγάρι που βιάστηκε να ανατείλει,

γκρεμίζοντας στην άβυσσο της σιωπής,

την ηχό μιας διαβατάρας ημέρας

και απόμειναν τα τελευταία λόγια μας ,

πουλιά που νωχελικά ξεψυχούνε,

στα ιδρωμένα σεντόνια του ύπνου.

Πως δεν το είχαμε καταλάβει,

πως ερημοπούλια πάντα ήμασταν ,

στους μοναχικούς δρόμους της καρδιάς μας

και σε δωμάτια σκοτεινά και άδεια ,

από τις ανάσες του ονείρου,

σε κλίνες ,μιας ψεύτικης ηδονής,

πως χειροπόδαρα είχαν δέσει τα κορμιά μας,

σκληροί προαγωγοί και βαμμένες πόρνες,

που την αυγή ξεπουλήσαν τα όνειρα μας...

Μπαρούτι παντού στους δρόμους της νύχτας

πυρπολημένοι οι δρόμοι της άνοιξης,

άλλοι νεοφώτιστους μας αποκάλεσαν

και άλλοι μύστες μιας ξεχασμένης θρησκείας,

μα εμείς το ξέραμε βαθειά μέσα μας,

πως χελιδόνια θέλαμε να 'μαστε,

που ολοένα τριγυρνάνε στους ουρανούς,

το αίμα να πίνουμε από το νεόκοπο φεγγάρι,

για να αναστήσουμε και πάλι,

το κόκκινο στο κορμί μικρής παπαρούνας,

γιατί αυτή την άνοιξη , αδελφέ μου,

αντί για την ευωδιά των λουλουδιών,

κερί και λιβάνι μυρίζει,

ο αγέρας γύρωθε μας,

από τα σκοτωμένα όνειρα ,

τα δικά μας ...και των παιδιών μας,

που τις νύχτες δειλά-δειλά,

τον έρωτα άρχισαν να συλλαβίζουν

και να ξυπνούν στα άγουρα τους χείλη...

Βάσω Μπρατάκη

Αφιερωμένο στην Ευαγγελία Πατεράκη

για το ποίημα της "αντάρτικο φεγγάρι"