Η ΠΡΟΔΩΣΙΑ
Πως απομείναμε έτσι,
μονάχοι και εγκαταλειμμένοι,
μέσα στην σκληρή της μοίρας μας,
άγρια θεία δίνη;
Και η μοναξιά μας,
αχάραχτη και ανέγγιχτη,
σαν τα νερά στον καθρέφτη,
βαθειάς πράσινης λίμνης.
Του αδελφού,
το χέρι που χάραξε την πικρή μοίρα
και εμείς μιλούσαμε για λύκους και κοπάδια,
που να ξέραμε,
πως τα φίδια άλλαζαν ολοένα δέρμα,
αγκαλιάζοντας σφιχτά,
τα κλαδιά που άπλωσαν φυλλωσιές,
πάνω από τα χρόνια με τις ημέρες μας.
Βάσω Μπρατάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου